Rookwood Pottery słynie z zatrudniania przez wiele kobiet artystek przez długi czas. Posiada wyróżnienie jako pierwsza firma produkcyjna w Stanach Zjednoczonych założona przez kobietę.

Maria Longworth Nichols założyła Rookwood Pottery w Cincinnati w stanie Ohio w 1880 roku. Podobno wybrała nazwę dla firmy po tym, jak zauważyła wiele gawronów, znanych również jako wrony, w posiadłości ojca i dodała „drewno” w uznaniu Wedgwood, według Antyki i przedmioty kolekcjonerskie Warmana pod redakcją Noah Fleishera.

W 1883 roku po wielu sukcesach zdobywając medale za pracę firmy, a mianowicie na Wystawie Amerykańskiego Przemysłu Artystycznego w Filadelfii i Exposition Universelle w Paryżu, Nichols przeniosła swoje zainteresowanie firmą na William W. Taylora. Taylor pełnił funkcję kierownika firmy od 1883 roku. Pod jego dowództwem firma przekształciła się z raczkującej firmy garncarskiej w prężnie rozwijającą się jednostkę nad… kolejne dziesięciolecia, gdy popyt na amerykańską ceramikę artystyczną nadal rósł, zbliżając się do przełomu XX i XX wieku stulecie.

Wczesna produkcja

Wczesna produkcja ceramiki Rookwood opierała się na znakomitych kawałkach pochodzących z Japonii i innych wpływach zaczerpniętych z ceramiki europejskiej. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że założyciel firmy miał słabość do Wedgwooda. W 1884 roku, wraz z wprowadzeniem przez firmę „standardowej glazury”, Rookwood znalazł swoją niszę w świecie ceramiki.

Według strony internetowej Rookwood Pottery, od tego momentu zespół utalentowanych dekoratorów i mistrzów glazury naprawdę zmienił amerykańską produkcję ceramiki. Nowa glazura Iris firmy Rookwood, jedna z kilku wprowadzonych w połowie lat 90. XIX wieku pod kierunkiem przyszłościowego myślenia Taylora, przypisywana jest Rookwoodowi, który zdobył Grand Prix na Wystawie Paryskiej w 1900 roku. Firma nadal zbierała wyróżnienia przez kilka następnych lat, biorąc udział w licznych konkursach, jak zauważono wWarmana.

Zmieniać czasy

Rookwood objął Ruch Sztuki i Rzemiosła na początku XX wieku. Słynna linia firmy Iris została przerwana w 1912 roku, a wprowadzono inne uproszczone wzory i mniej skomplikowane glazury. Firma kontynuowała pomyślną działalność w latach dwudziestych XX wieku, ale nigdy nie odzyskała sił po zmaganiach z Wielkim Kryzysem tylko po to, by zamknąć sklep w 1941 roku.

Grupa inwestorów kierowana przez dealera samochodowego Waltera E. Schott i jego żona Margaret kupili firmę i ponownie rozpoczęli produkcję na początku lat 40-tych. Rookwood wielokrotnie zmieniał właścicieli przed przeprowadzką do Starkville w stanie Missisipi w 1960 roku. Drzwi tej legendarnej ceramiki zamknęły się na dobre w 1967 roku.

Znaki

Jedną z zalet zbierania Rookwood jest to, że łatwo jest datować, badając znak nacięty na spodzie każdego kawałka. W 1886 roku firma zaczęła używać odwróconego logo RP. Każdego roku wokół logo dodawano płomień, aby zaznaczyć datę produkcji dzieła. W 1901 roku firma zaczęła używać cyfr rzymskich do datowania swojej ceramiki, co dodatkowo wyjaśnia proces datowania.

Wiele kawałków Rookwood ma również znak artystylub szyfr na podstawie. Są one albo nacinane w ceramice, albo umieszczane pod glazurą. Identyfikacja ich jest ważna przy wycenie wyrobów z Rookwood, ponieważ wielu artystów Rookwood ma lojalnych zwolenników wśród kolekcjonerów tej ceramiki. Niektóre dzieła sprzedają się wykładniczo więcej niż te bez podpisu artysty.

Wycenianie

W 1887 artysta ceramiczny Kataro Shirayamadani zaczął dekorować ceramikę dla Rookwood. Jego prace stanowią jedne z najcenniejszych dzieł firmy. Kawałek ozdobiony przez Shirayamadani sprzedany w galeriach sztuki w Cincinnati w 2004 roku za ogromną sumę 350 750 dolarów.

Ponieważ produkty Rookwood autorstwa znanych znanych artystów mogą poszybować w górę na aukcjach, należy pamiętać, że identyfikacja dekoratora jest kluczowym elementem wyceny tej ceramiki. Sposobem na wykonanie tego zadania jest użycie wspomnianych wcześniej szyfrów artysty, czyli znaków, znajdujących się na spodzie wielu egzemplarzy.

Pastelowe prace Rookwooda są bardziej powszechne i mniej artystyczne niż prace Shirayamadani i innych popularnych artystów. Nadal są szeroko zbierane i mają umiarkowaną wartość, ale generalnie nie będą tak drogie jak starsze, ręcznie zdobione wyroby. Płytki fajansowe Rookwood są również cenione przez kolekcjonerów, gdy znajdują się w doskonałym stanie. Te też mogą być dość drogi w zależności od stylu.