Kamienne ustawienia używane w antycznej biżuterii

Ustawienie cygańskie

Ustawienia cygańskie (pisane również jako „cygańskie”) były popularne od późnego okresu wiktoriańskiego do początku XX wieku. Od tego czasu bardzo się rozwinęli.

W antycznej biżuterii często zdarzało się, że cygańska sceneria miała kształt gwiazdy otaczający kamień szlachetny. Gwiazdę uformowano za pomocą grawera (powszechnie używanego narzędzia jubilerskiego). To narzędzie popychało metal wokół kamienia, tworząc zęby. Sprzedawcy i kolekcjonerzy alternatywnie określają ten styl jako ustawienie gwiazdy, a rzadziej jako oprawę ciężką. Niektóre zęby lub metaloplastyka w tego typu zabytkowych wnętrzach mogą wyglądać na surowe.

Technika gwiazdy nie była stosowana we wszystkich antycznych cygańskich sceneriach. Czasami metal całkowicie otaczał kamień, aby utrzymać go na miejscu (na zdjęciu) – bez żadnego kształtu wokół niego. Ta utrata kształtu gwiazdy przekształciła się we współczesne otoczenie cygańskie.

Nawet przy zmianach w projektowaniu z biegiem czasu kamień nadal wydaje się leżeć równo z powierzchnią metalu. Pozostaje to stałą cechą ustawień cygańskich. Pierścionki wykonane z nowoczesnymi oprawami cygańskimi mają kamień zatopiony w metalu. Jubilerzy najczęściej nazywają to ustawieniem wpuszczanym i wyglądają bardziej elegancko i nowocześnie w porównaniu do antycznych cygańskich opraw.

Niewidoczne ustawienie

W niewidocznej scenerii mozaika przypominająca mozaikę kamieni wydaje się unosić płynnie bez widocznych zębów i podparcia. W rzeczywistości zostały przycięte indywidualnie i bardzo precyzyjnie z rowkowanymi paskami, które są umocowane pod cienką, drucianą ramą. Jeśli wyobrazisz sobie, jak elementy układanki pasują do siebie, zrozumiesz, jak utrzymywane są razem kamienie. To ustawienie działa najskuteczniej przy prostych cięciach na kamieniach kwadratowych, szmaragdowych lub bagietek.

Opracowane w połowie XIX wieku we Francji, niewidoczne ustawienia zostały udoskonalone i opatentowane przez Van Cleef & Arpels w 1933 r. jako „oprawa tajemnicza” (zwana również „oprawą tajemniczą” lub „ustawieniem niewidzialnym”). Postęp technologiczny w technikach cięcia spowodował odrodzenie popularności w połowie lat 90. XX wieku.

Często można znaleźć biżuterię kostiumową z lat 30. XX wieku, w której zastosowano rzędy sprasowanych szklanych kamieni, które symulują niewidzialną technikę oprawy. Może to zbliżyć się do emulacji wyglądu, ale nie powiela tego samego skomplikowanego procesu konstrukcyjnego.

Ustawienie Millegrain

Ustawienia Millegrain wykorzystują cienką linię koralików, aby otoczyć kamień szlachetny i utrzymać go na miejscu. Napisane również „młynko” lub „młynko”, słowo to pochodzi z francuskiego oznaczającego „tysiąc ziaren” i oznacza efekt drobnych ziarenek wzdłuż krawędzi kamienia szlachetnego. To ustawienie jest tworzone przez toczenie małego koła wzdłuż krawędzi kamienia po metalu. Narzędzie działa jak forma, tworząc na powierzchni wzór koralików. Efektem perełkowania jest to, że wzmacnia on blask kamieni szlachetnych.

Uważa się, że ten ozdobny styl koralików wywodzi się ze starożytnych etruskich technik budowy biżuterii. W połowie XIX wieku rodzinna firma jubilerska Castellani we Włoszech ożywiła popularność etruskiej formy sztuki granulowania złota (lub koralików).

Oprawki Millegrain stały się szczególnie popularne w biżuterii wykonanej z platyny na przełomie XIX i XX wieku. Te ustawienia są typową cechą bardzo upiększonych styl girlandy znaleźć w paryskich stylach belle epoque i biżuterii z epoki edwardiańskiej. Styl pozostał popularny w erze art deco w latach 20. i 30. XX wieku.

Utoruj ustawienie

Pave (wymawiane „pah-vey”) to technika układania kamieni przy użyciu kamieni szlachetnych lub dżetów ustawionych tak blisko siebie, jak to możliwe, na metalowej podstawie, przez którą prześwituje bardzo mało metalowej podstawy. Pave to słowo wywodzące się z francuskiego oznaczającego „utorować” i podobnie jak jego nazwa, daje wygląd biżuterii wyłożonej kamieniami.

Ten inkrustowany klejnotami wygląd został obficie skopiowany w nowoczesnej biżuterii kostiumowej (na zdjęciu broszka z późnych lat 40.). W tym procesie często stosuje się białe metale z bezbarwnymi kamieniami, ponieważ łączą się ze sobą, aby uwydatnić brukowany wygląd elementu. Kolorowe kamienie można również układać w kostkę w monotonnych wersjach lub alternatywnych kolorach, aby uzyskać efekt pasków lub tęczy.

Ustawienie Tiffany

Ustawienie w stylu Tiffany jest zdecydowanie najpopularniejszym ustawieniem dla pierścionków zaręczynowych. To ustawienie jest używane w przypadku kamienia pasjansa z kilkoma podobnymi do pazurów zębami (zwykle sześć, ale czasami tylko cztery), aby trzymaj kamień wokół najgrubszej części jego krawędzi, tak aby unosił się nad taśmą, będąc jednocześnie bezpiecznie trzymanym miejsce. Dzięki podniesieniu kamienia ponad obrączkę światło może przenikać zarówno przez górę, jak i boki kamienia, zapewniając użytkownikowi maksymalną ilość blasku.

Nazwany dla Tiffany & co., który wymyślił oprawę w 1886 roku, była wówczas innowacją. Tradycyjnie kamienie były osadzone głęboko w trzonie zespołu (oprawa cygańska). Oprawa w stylu Tiffany jest również standardem dla kolczyków. Ogólny wygląd jest zasadniczo niezmieniony od czasu jego wprowadzenia, chociaż zęby stały się z czasem smuklejsze.

Pierwsze oprawy Tiffany zostały wykonane z platyny. Ponieważ biały metal jest prawie niewidoczny na tle diamentu, pierścionek z diamentem wysadzanym Tiffany wydawał się unosić na palcu osoby noszącej. Ustawienia w stylu Tiffany mogą być wykonane z dowolnego rodzaju metalu, takiego jak: srebro lub platerowany metal nieszlachetny i może również zawierać imitacje kamieni.