Rodzaje antycznych mebli skrzynkowych

Komoda

Toaleta jest dziś często określana jako komoda i nie bez powodu. Mebel przeznaczony do przechowywania nocnika lub dzbanka i miski do mycia był często nazywany komodą dziesiątki, jeśli nie wieki, temu. Ostatecznie każdą niską szafkę z szufladami lub półkami można było uznać za komodę, a wiele z nich było bardzo ozdobnych.

Na przykład przedstawiony tu fantazyjny przykład wykonany z pozłacanego drewna różanego i tulipanowca, pokryty misterną intarsją o motywach kwiatowych, jest doskonałym przykładem komody. Ten z wyniosłym pochodzenie, należał do dziesiątego hrabiego Harrington i został rzekomo wykonany przez znanego rzemieślnika meblarskiego Thomasa Chippendale'a. Z tego powodu sprzedano go na aukcji w Sotheby's w grudniu 2010 roku za blisko 6 milionów dolarów.

Lowboy

Jest to niewielka, niska szafka składająca się z blatu z szufladami pod spodem zamontowanych na nogach. Często wykonywano go jako towarzysza licealisty, pasując do jego dolnej części. Konfiguracja szuflad jest różna, często w zależności od regionu, w którym została wykonana, ale za typową uważa się pojedynczą płytką szufladę z trzema pod spodem. Ten rodzaj mebli jest czasami określany jako toaletka lub komoda na stojaku.

Lowboy powstał pod koniec XVII wieku w Anglii i stał się niezwykle popularny w amerykańskich koloniach, zwłaszcza w północno-wschodnich i środkowoatlantyckich regionach, do 1730 roku. Projekty podążały za trendami stylistycznymi stulecia, z wczesnymi wersjami typowymi dla stylu Williama i Mary, z długimi nogawkami toczonymi w pierścień lub trąbką połączonymi noszami, które spoczywały na nóżki w kształcie kuli lub bułki. Wraz z upływem XVIII wieku stał się bardziej typowy dla stylów Queen Anne i Chippendale, opierając się na krótszych nogi kabriolet z ochraniaczem, łapą lub stopami w kształcie pazura i kuli. Jedną z różnic jest to, że szuflady lowboyów często mają niedziałające zamki, w przeciwieństwie do szuflad highboyów – co sugeruje, że szuflady highboyów przechowywały towary, które były bardziej wartościowe z natury.

Highboy

Ten rodzaj mebli skrzyniowych składa się z komody na stojaku: dwóch ułożonych w stos elementów, przy czym blatem jest komoda (zazwyczaj dwie małe na na górze, potem kilka o jednolitej lub stopniowanej głębokości poniżej), który spoczywa na krótszej, szerszej podstawie zawierającej kilka mniejszych lub płytszych szuflady.

Highboy został opracowany w Anglii pod koniec XVII wieku, gdzie jego odmiana była znana jako tallboy. Mebel ten stał się bardzo popularny w koloniach amerykańskich, zwłaszcza północno-wschodnich i środkowoatlantyckich, do 1730 roku. Wczesne odmiany były typowe dla William i Mary styl z płaskimi blatami, długimi nogami toczonymi w kółko lub trąbką i noszami, które spoczywają na stopach kulistych lub kok. Podobnie jak lowboy, stali się typowymi dla Królowa Anna oraz Chippendale style w XVIII wieku, z krótszymi nogami kabrioletu z podkładkami, łapami lub stopami z pazurami i kulami, a wierzchołki stały się bardziej ozdobne z naczółkami i zwieńczeniami z przewijaniem.

Highboys często łączono z pasującym lowboyem (patrz przykład powyżej), krótszym kawałkiem, który przypomina dolną połowę highboya.

Credenza

Kredens to długi, pokaźny, prostokątny mebel, składający się z płaskiej powierzchni stołu powyżej i szafki poniżej, siedzących na bardzo krótkich nogach, a czasem wcale.

Pochodzi z XV-wiecznych Włoch (credenza to po włosku „szafa”, prawdopodobnie w kościołach, i szybko stał się popularnym przedmiotem do obsługi żywności oraz przechowywania zastawy stołowej i bielizny. Do XVI wieku wgłębiona górna część była również powszechna. Oryginalne przykłady renesansu zazwyczaj chlubią się pilastrami lub kariatydy, gzymsy i wyszukane rzeźby. Ale nawet gdy jego styl ewoluował, aby pasował do współczesnych trendów w meblach, pozostał ozdobnym elementem – zwłaszcza w połowie XIX wieku, kiedy przeżyła gwałtowny wzrost popularności wśród producentów mebli wiktoriańskich i z okresu II cesarstwa, choć niemal bardziej jako dekoracyjna niż funkcjonalna, mebel. Ponieważ kredensy zwykle miały być umieszczone przy ścianie, ich plecy są często płaskie i dość gładkie w przeciwieństwie do bogato zdobionych frontów.

Termin credenza odnosi się również do popularnego w XX wieku rodzaju mebli biurowych, które posiadają szuflady na akta i zapewniają miejsce do przechowywania materiałów eksploatacyjnych. W rzeczywistości tradycyjna kredensa byłaby dziś częściej określana jako bufet lub kredens, podczas gdy bardziej współczesne użycie tego terminu odnosi się do elementów związanych z biurem, stworzonych w celu skoordynowania z biurkiem.

Skrzynia Semainiera

A semainier to komoda, zwykle wysoka i cienka, przeznaczona do przechowywania bielizny i bielizny. Tradycyjnie ma siedem szuflad, po jednej na każdy dzień tygodnia (nazwa pochodzi od francuskiego słowa, Semaine, co oznacza "tydzień").

Pochodzący z XVIII-wiecznej Francji, semainier w dzisiejszych czasach oznacza każdą komodę z siedmioma szufladami, ale termin ten jest czasami błędnie stosowany do wysokich, cienkich komód na bieliznę z zaledwie sześcioma szufladami. Poświęcony jednemu rodzajowi odzieży – bieliźnie i pończochom – ten mebel skrzynkowy był typowy dla luksusowych rodzajów mebli opracowanych w Okres rokoko początku XVIII wieku.

Sekretarz

Termin sekretarka oznacza sekcję w meblu skrzyniowym, która służy jako biurko. Zwykle jest ukryty za panelem, który może być płaski lub skośny, który rozkłada się i służy jako powierzchnia do pisania. Zwykle ujawnia to szereg szczelin i małych szuflad do przechowywania poczty, materiałów do pisania i różnych przyborów biurkowych. W niektórych przypadkach powierzchnia do pisania może wysunąć się z ukrytej przegródki lub wyglądać jak szuflada, dopóki nie zostanie wyciągnięta, aby odsłonić powierzchnię do pisania.

Terminem tym określa się również cały mebel. Sekretarka mebla jest na stałe przymocowana do stanowiska szuflad i może być zwieńczona regałem na książki. Drzwi zamykające obszar biblioteczki mogą być wyposażone w szklane panele, przytrzymywać lustra lub być wykonane w całości z drewna. Szuflady mogą obejmować szerokość elementu lub znajdować się w dwóch mniejszych stanowiskach z otworem na kolano między nimi.

Od najwcześniejszych wersji wykonanych we Francji w pierwszej połowie XVIII wieku istniało wiele odmian sekretarza w stylach, od Okres federalny do rokoka. A te ciężkie, jednoczęściowe wersje z szufladami i regałami przychodzą na myśl najczęściej na początku XIX-wieczne lżejsze sekretarki z nogami usatysfakcjonowały konsumentów chcących nieco więcej elegancji w meblach projekt.

Breakfront

Termin breakfront opisuje kwadratową centralną część mebla skrzyniowego (zwykle regału lub szafki), który wystaje do przodu, przed dwoma zagłębionymi bokami. Jest to najczęstsze użycie tego terminu. Czasem jednak odnosi się do całego mebla.

Fronton powstał w drugiej połowie XVIII wieku. Zgodnie z kanciastością pojawiających się stylów neoklasycznych, takich jak Ludwik XVI i późny Chippendale, równoważyła nowsze, stosunkowo gładkie powierzchnie tych dzieł. Projektanci Thomas Sheraton, Jerzy Hepplewhite, Roger Vandercruse i Jean-Henri Riesener znani są z tego, że włączają ten element do swoich prac.