W większości turniejów szachowych prawdopodobnie usłyszysz, że organizatorzy używają „systemu szwajcarskiego” do określania par. Praktycznie każdy turniej, w którym uczestniczy gracz klubowy, korzysta z tego systemu, z wyjątkiem okazjonalnych turniejów round-robin. Oto krótkie spojrzenie na działanie tego popularnego formatu turnieju.
Podstawy
Szwajcarski system został po raz pierwszy użyty w turnieju szachowym w Zurychu w 1895 roku i stąd jego nazwa. W turnieju w systemie szwajcarskim gracze nigdy nie są eliminowani. Zamiast tego gracze są dobierani w pary w każdej rundzie. Liczba rund jest z góry ustalona, a zwycięzcą jest gracz, który zdobędzie najwięcej punktów do końca turnieju.
Śmieszny fakt
Gracze zazwyczaj zdobywają jeden punkt za wygraną i pół punktu za remis, choć inni systemy punktacji są możliwe.
W każdej rundzie każdy gracz jest sparowany z przeciwnikiem, który ma taką samą lub podobną liczbę punktów w turnieju.
Dodatkowe zasady i odmiany
W turnieju szachowym w systemie szwajcarskim organizatorzy starają się zapewnić każdemu graczowi podobną liczbę białych i czarnych partii do końca imprezy. Organizatorzy klasyfikują graczy w każdej grupie zgodnie z systemem rankingowym, w którym gracze są podzieleni na górną i dolną połowę. Gracze z górnej połowy każdej grupy są następnie dobierani w pary z tymi z dolnej połowy.
Na przykład, jeśli w grupie z najwyższą punktacją jest sześciu graczy, gracz nr 1 zagra przeciwko graczowi Nr 4, gracz nr 2 zostanie rozstawiony z graczem nr 5, a gracz nr 3 zmierzy się z graczem nr. 6. Ten system jest technicznie znany jako „system holenderski” według FIDE, międzynarodowej federacji szachowej. Jednak ta metoda parowania jest nadal uważana za część systemu szwajcarskiego i jest najczęstszą formą parowania w szwajcarskich turniejach.
Inną odmianą parowania systemu szwajcarskiego jest system Monrad, który jest często używany w turniejach rozgrywanych w Norwegii i Danii. W tym systemie parowania są nieco inne niż w systemie holenderskim. W tej samej sześcioosobowej grupie, na przykład, gracz nr 1 zostałby sparowany z graczem nr 2, gracz nr 3 zmierzyłby się z graczem nr 4, a gracz nr 5 zostałby ustawiony przeciwko graczowi nr 6.
Ustalenie zwycięzcy
W obu metodach parowania gracze nie mogą grać z tym samym przeciwnikiem więcej niż raz w tym samym turnieju. W większych wydarzeniach gracze z tego samego klubu lub szkoły często nie mogą grać ze sobą we wczesnych rundach lub w grach, które nie będą miały wpływu na przyznawanie nagród. Na końcu Turniej, gracze są klasyfikowani zgodnie z ich skumulowanymi wynikami. Jeśli jest remis, zwycięzca jest określany na podstawie sumy punktów jego przeciwników. W ten sam sposób ustalane są końcowe rankingi, za drugie, trzecie, czwarte miejsce itd.
