Πλέον σκακιστές τουρνουά είναι εξοικειωμένοι με την παραδοσιακή μέθοδο βαθμολόγησης ενός τουρνουά σκακιού. Ωστόσο, έχουν γίνει πολλά εναλλακτικά συστήματα που έχουν επιχειρηθεί όλα αυτά τα χρόνια, που κυμαίνονται από μικρές και απλές αλλαγές έως πλήρεις αναθεωρήσεις του τρέχοντος συστήματος βαθμολόγησης. Ακολουθούν μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα συστήματα βαθμολόγησης που χρησιμοποιούνται ιστορία σκακιού.
Εικονογράφηση: Η ερυθρελάτη / Μαρίτσα Πατρινός
Παραδοσιακή Βαθμολογία
Στα περισσότερα τουρνουά σκακιού που πραγματοποιήθηκαν από τα μέσα του 19ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε ένα πολύ απλό σύστημα βαθμολόγησης. Οι παίκτες που σημείωσαν νίκη σε ένα παιχνίδι πήραν έναν βαθμό, ενώ αυτοί που σκόραραν κληρώσεις έλαβαν μισό πόντο. Η απώλεια ενός παιχνιδιού, όπως θα περίμενε κανείς, άξιζε μηδενικούς πόντους.
Υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι για τους οποίους αυτό το σύστημα έγινε το πρότυπο στο παιχνίδι τουρνουά. Πρώτον, υπάρχει μια ορισμένη λογική στη φύση "μηδενικού αθροίσματος" της βαθμολογίας. Κάθε παιχνίδι αξίζει ακριβώς έναν πόντο και (εκτός από ασυνήθιστες συνθήκες, όπως διπλές απώλειες), οι παίκτες θα βρουν επίσης έναν τρόπο να μοιράσουν αυτό το σημείο μεταξύ τους. Είναι πολύ απλό για τους οπαδούς να παρακολουθούν και ενώ ένα σκορ δεν μπορεί πάντα να σας πει με μια ματιά πόσα παιχνίδια έχει κερδίσει ή χάσει ένας παίκτης, μπορεί τουλάχιστον να σας πει εάν ο παίκτης έχει περισσότερες νίκες ή ήττες. Για παράδειγμα, ένας παίκτης με σκορ 4/7 μπορεί επίσης να έχει το σκορ του να εκφράζεται ως 4-3 ή +1, το οποίο μας λέει ότι κέρδισε ένα παιχνίδι περισσότερο από ό, τι έχασε κατά τη διάρκεια του τουρνουά.
Ένα άλλο επιχείρημα υπέρ αυτού του συστήματος βαθμολογίας στο σύγχρονο σκάκι είναι ότι το εκτίμηση Το σύστημα βασίζεται στην ιδέα ότι η ισοπαλία είναι μισή πιο πολύτιμη από τη νίκη. Εάν τα συστήματα βαθμολόγησης αλλάξουν για να δώσουν κίνητρα στις νίκες επί των ισοπαλιών, οι παίκτες μπορεί να παίξουν με τρόπους που είναι επιτυχημένοι σε τουρνουά, αλλά που τους βλάπτουν στις βαθμολογίες, καθιστώντας αυτές τις αξιολογήσεις λιγότερο ακριβείς.
3-1-0 Σκοράρισμα
Πρόσφατα, ορισμένα τουρνουά έχουν μεταφερθεί σε μορφή βαθμολογίας 3-1-0. Αυτή η μορφή ονομάζεται επίσης Βαθμολογία ποδοσφαίρου, χάρη στο γεγονός ότι έχει υιοθετηθεί ευρέως σε ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα σε όλο τον κόσμο.
Σε αυτό το σύστημα, δίνεται στους παίκτες ένα επιπλέον κίνητρο για να κερδίζουν παιχνίδια. Κάθε νίκη αξίζει τρεις βαθμούς, ενώ μια ισοπαλία αξίζει μόνο έναν και οι ήττες εξακολουθούν να μηδενίζονται. Η κύρια διαφορά σε αυτό το σύστημα βαθμολόγησης είναι ότι οι παίκτες που σημειώνουν νίκη και ήττα κατατάσσονται πάνω από αυτούς που σημείωσαν δύο ισοπαλίες (τρεις βαθμοί έναντι δύο), οπότε το παιχνίδι μάχης ενθαρρύνεται.
Πολλοί διοργανωτές έχουν χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο σύστημα βαθμολόγησης ως τρόπο αποθάρρυνσης των ισοπαλιών στο τουρνουά, αναμφισβήτητα με κάποιο επίπεδο επιτυχίας. Δεδομένου ότι ένας παίκτης πρέπει να κερδίσει μόνο περισσότερο από το ένα τρίτο των αποφασιστικών του παιχνιδιών για να τα καταφέρει καλύτερα από την ισοπαλία σε κάθε παιχνίδι, πολλές επικίνδυνες κινήσεις είναι πραγματικά σωστές, ακόμη και αν το αποτέλεσμα είναι ασαφές.
Μια ενδιαφέρουσα συνέπεια αυτού του συστήματος βαθμολόγησης είναι ότι είναι πιθανό ένας παίκτης που θα είχε τερματίσει πίσω από κάποιον με παραδοσιακό σκοράρισμα να τερματίσει πάνω από αυτόν με το σύστημα 3-1-0. Ενώ και τα δύο συστήματα είναι ουσιαστικά αυθαίρετα, αυτά τα αποτελέσματα εξακολουθούν να φαίνονται "λανθασμένα" σε πολλούς παίκτες, καθώς το παραδοσιακό σύστημα βαθμολόγησης έχει εδραιωθεί βαθιά στην κουλτούρα του σκακιού. Μια πιο πειστική ανησυχία είναι η πιθανότητα συμπαιγνίας όταν ένα τέτοιο σύστημα χρησιμοποιείται σε διπλό γύρο γεγονότα, καθώς οι φιλικοί παίκτες θα μπορούσαν να τα καταφέρουν καλύτερα «ανταλλάσσοντας νίκες» και όχι απλώς ισοπαλία δύο παιχνιδιών εναντίον του καθενός άλλα.
Άλλα Συστήματα Βαθμολόγησης
Κατά καιρούς, οι διοργανωτές έχουν δοκιμάσει πιο ριζοσπαστικές προσεγγίσεις για την αλλαγή του συστήματος βαθμολόγησης προκειμένου να ζωντανέψουν τις εκδηλώσεις τους. Μια αξιοσημείωτη προσπάθεια τα τελευταία χρόνια ήταν το Ballard Antidraw Point System, γνωστότερο ως BAPS. Το σύστημα βαθμολόγησης ήταν πνευματικό τέκνο του Κλιντ Μπάλαρντ, διοργανωτή σκακιού στην Ουάσινγκτον, ο οποίος έψαχνε έναν τρόπο να διασφαλίσει ότι οι παίκτες δεν θα ήθελαν να τραβήξουν τα παιχνίδια τους. Η απάντησή του ήταν BAPS, η οποία σημείωσε παιχνίδια ως εξής:
- Black Wins: 3 Πόντοι
- Λευκές νίκες: 2 πόντοι
- Ισοπαλίες: 1 πόντος για το Μαύρο, 0 πόντοι για το Λευκό
- Απώλειες: 0 Πόντοι
Δεδομένου του μικρού μειονεκτήματος για τον Μαύρο, ο δεύτερος παίκτης δίνει σταθερά περισσότερους πόντους για το ίδιο αποτέλεσμα με τον Λευκό. Ωστόσο, ο Γουάιτ έχει ένα δεύτερο μειονέκτημα: δεν λαμβάνουν κανένα βαθμό για την ισοπαλία. Αυτό κάνει μια ισοπαλία όχι καλύτερη από την ήττα για τον Γουάιτ. Το σύστημα βαθμολόγησης χρησιμοποιήθηκε πιο έντονα σε ένα τουρνουά «Slugfest» που διοργάνωσε ο Ballard το 2005, αλλά διαφορετικά δεν χρησιμοποιήθηκε ευρέως.
